Vandaag gaf ik iemand advies. Ja, dat doe ik wel vaker, ik ben niet voor niks coach natuurlijk. Maar meestal geef ik niet echt advies nadat iemand een vraag heeft gesteld in een Facebook-community waar ik lid van ben. Afijn, vandaag dus wel.
De vraagsteller wil een boek schrijven. Dat juich ik sowieso toe: iedereen die het gevoel heeft dat er een boek in haar of hem zit, moet dat gaan schrijven. Maar daar gingen haar vragen niet over. Ze had ook al eerder een boek geschreven, vorig jaar, en het zelf uitgegeven, maar het slecht tot niet gemarket. En nu had ze gehoord dat het publiceren van een volgend boek via een traditionele uitgever daar erg kon lijden (bijvoorbeeld omdat een traditionele uitgever niet in zee zou willen met iemand die al eerder zelf een boek heeft uitgegeven maar dat niet goed in de markt heeft gezet).
Haar vragen waren: moet ik mijn nieuwe boek dan maar weer in eigen beheer uitgeven? Of moet ik toch proberen aan de bak te komen bij een traditionele uitgever? En is het te laat om lokale boekwinkels nu na de lockdown alsnog te benaderen om mijn eerste boek in de schappen te leggen?
Mijn reactie aan haar was: “Laat één foutje van jouw kant je niet afschrikken, alsjeblieft. Doe gewoon wat goed voelt; beide routes hebben hun voor- en nadelen. Gelukkig is er niets in steen gehouwen! En ja, regel ook gewoon dat je eerste boek bij de boekhandels komt. Het is nooit te laat. Iedereen is getroffen door COVID dus iedereen weet dat het zwaar is geweest. Stap er gewoon in! Succes.”
Toen ik aan het einde van de middag op Facebook keek, zag ik dat de dame in kwestie mijn reactie had gewaardeerd met een hartje. Eronder had ze geschreven: “Dat helpt! Heel erg bedankt!” Ik las mijn eigen advies terug en dacht: ja, dammit, dit is ook hartstikke goed advies. En in navolging daarop: ja man, ik ben ook gewoon een goeie coach!
De grap is: ik heb exact dezelfde vragen als deze vraagsteller. Ik heb ook een boek geschreven (eerder dit jaar uitgekomen) dat ik niet goed genoeg in de markt heb gezet, en vragen over hoe ik hiermee verder moet. De veel grotere grap: ik stel mezelf die vragen elke dag, en elke dag denk ik, ik wou dat iemand me kon vertellen wat ik moet doen…
Terwijl ik mijn antwoord op die Facebookpost teruglas bleek dus dat ik mijn eigen antwoorden gewoon al heb. Plain and simple. Ik moest denken aan een quote uit een film, waarin een moeder tegen haar zoon zegt: “Je bent je altijd zo bewust van iedereen, behalve van jezelf.” En net zoals die zoon weet ik dat dit niet waar is. Zeker ben ik me bewust van wat andere mensen nodig hebben, maar ondertussen weet ik dat ook heel goed van mezelf. De vraag is: waarom doe ik daar dan zo weinig mee?
Het zal je niet verbazen dat ik ook daar een antwoord op heb. Het heeft ermee te maken dat ik me in een grijs verleden eens een negatief zelfbeeld heb aangemeten, waardoor ik me jarenlang als minderwaardig heb opgesteld naar andere mensen toe. En ergens in mij zit er nog steeds een klein meisje in mij dat in situaties die ik heel spannend vind (zoals het opnieuw in de markt zetten van een boek) zegt: “Het interesseert toch niemand wat ik te zeggen heb…”
Dat klopt niet natuurlijk, anders zou ik er nooit in slagen mensen overtuigend en vanuit mijn hart te coachen. Maar je bewust zijn van wat het antwoord is op je eigen vraag, en van dat je onzekerheid onterecht is, betekent niet dat je er ook zomaar overheen kunt stappen. Dat is een traject waar ik zelf ook elke dag nieuwe stappen in neem.
In het geval van mijn boek dat ik eerder dit jaar uitgaf ga ik in ieder geval mijn eigen raad ter harte nemen. Dat betekent ook dat er nog wat uit dat grijze verleden achtergebleven hindernissen te slechten zijn. Maar daar ben ik inmiddels ook behoorlijk ervaren in geworden.
Kom op, Jackles. Stap er gewoon in!
