Hoe het met jou zit weet ik niet, maar ik word moe van het weer van de laatste dagen. Het stormt, het regent. Ik slaap er slecht van en ik voel me overdag minder energiek dan ik zou willen. Maar juist omdat ik me minder energiek en prettig voel, heb ik de neiging om heel hard aan dingen te gaan trekken.
Zo begon ik vanmorgen met heel hard willen werken aan een project, en ik was ook al een heel eind op weg toen ik besloot eens terug te kijken naar wat ik het afgelopen uur had opgeschreven. Om tot de ontdekking te komen dat ik alles wat ik had opgeschreven helemaal niks vond. In de prullenbak ermee dus.
In de keuken stond ik even later te wachten op mijn dubbele espresso (ik maak meestal dubbele espresso’s voor mezelf als ik vind dat ik even rustig aan moet doen) en te kijken naar de regendruppels op het raam – zo’n moment waarop alles even stilstaat en ik niet vooruit, maar zijwaarts denk. Waarop ik blijf staan en om me heen kijk ik plaats van dat ik keihard naar voren ren.
Nee, er volgde geen moment van grootse lichtheid en ook geen besef dat hemel en aarde deed schokken. Wel was er even niets. En dat niets voelde hartstikke goed.
Vervolgens ging ik weer aan mijn laptop zitten en het eerste wat ik deed was het project dichtklikken waaraan ik was gaan werken. Even niet. Even zitten. Even voelen. En toen drong het tot me door dat ik moe ben. Van de stormen die elkaar maar op blijven volgen, van de lage luchtdruk (ik weet niet of andere mensen hier ook last van hebben, maar ik in ieder geval wel), van slecht slapen, van te laat naar bed en te vroeg op. En ik kan wel aan dingen blijven trekken en duwen als ik moe ben, maar dat werkt voor geen meter want er komt helemaal niets leuks, goeds of constructiefs uit mijn handen.
Daarop besloot ik deze blog te schrijven. Hij is misschien niet heel goed of heel inspirerend of heel spiritueel, maar er is wel iets wat ik je mee wil geven voor vandaag, voor de komende tijd, of voor momenten waarop je moe bent en even helemaal niet vooruitkomt. En dat is dit:
Het is niet erg.
Je kunt niet constant ‘aan staan’. Je kunt niet alleen maar vooruit. Het kan niet allemaal alleen maar sneller, hoger en beter. Sterker: even iets langzamer, minder en bedachtzamer is vaak prettig en vooral nodig. Het is goed om dat te beseffen.
Dus sta ik nu even stil en ik kijk om me heen. Naar wat er is. Naar wat ik voel. Naar de dingen die naast me zijn in plaats van naar de dingen die ik wil en nastreef. Omdat ik dat nodig heb. Vooral wanneer het regent en stormt zoals nu.
