De laatste tijd denk ik veel na. Dat is niet zo vreemd; ik denk altijd veel na. Een vriend vroeg een tijdje geleden of het niet vermoeiend is zo veel na te denken, maar gewoonlijk merk ik het niet zo. Dus dat ik me er bewust van ben dat ik nadenk, dat is opvallend. Waar ik dan de laatste tijd denk ik veel over nadenk? Wel, over mijn onderneming en waar die voor staat. Waar ík voor sta.
Ik noem mezelf ‘personal & business coach’, en tot dusverre vond ik wel dat dat klopte. Immers, als je op mijn site kijkt, dan zie je een kopje ‘persoonlijke dienstverlening’ en een kopje ‘zakelijke dienstverlening’, met daaronder verschillende manieren waarop je door mij gecoacht kunt worden, dan wel dat ik trainingen klachten behandelen en klachtenmanagement aanbied, evenals trainingen om je personeel beter te laten luisteren naar je klanten. En ik heb een boek geschreven over hoe je je medewerkers tevreden maakt en houdt. Heel instrumenteel allemaal.
Maar ik loop eigenlijk helemaal niet warm voor ‘instrumenteel’. Niet verrassend dus dat het verkopen van mijn coaching en trainingen heel erg voelt als keihard (vervelend!) werken, en ook niet verrassend derhalve dat ik veel nadenk over waar mijn onderneming en ik voor staan. Want ik ben op zoek naar iets anders. Iets totaal anders – want totaal niet instrumenteel.
Alweer bijna tien jaar geleden, tijdens één of ander traject bij mijn toenmalige werkgever, schreef ik op wat ik eigenlijk wilde. De exacte woorden waren (ik heb het bewaard dus ik kan letterlijk quoten): “Magie weer ‘gewoon’ & beschikbaar maken; Mensen verbinden met zichzelf/elkaar/het universum.”
Ik heb allerlei dingen gedaan in mijn leven tot nu toen, aan opleidingen en cursussen en van alles ben ik wijzer geworden. Ik ben een coach en een trainer en een toegepast psycholoog. Dat kan ik ook allemaal goed. Maar het is niet mijn missie. Mijn missie is wat ik iets van tien jaar geleden al opschreef: het normaal en gangbaar maken van wat in deze tijd wordt gezien als zweverig, het geaccepteerd maken van dingen die niet grijpbaar zijn maar wel keihard bestaan (maar waar mensen niet op durven te vertrouwen omdat de wetenschap ze niet kan bewijzen).
Typisch genoeg begon ik juist vanwege mijn missie een zelfstandige onderneming – omdat ik mijn missie in ‘gewoon’ werk, op een kantoor, in een functie als manager van iets, niet goed kwijt kan. Omdat ik op zoek wilde gaan naar een bij mij passende aanpak om invulling te geven aan mijn missie en op die manier anderen te verbinden met hun gevoel, intuïtie en eigen innerlijke wijsheid. Zodat mensen meer begrip krijgen voor zichzelf, maar ook voor anderen. Zodat mensen meer verbondenheid voelen – iets wat keihard nodig is in deze tijd. Om daar vervolgens met diezelfde zelfstandige onderneming… helemaal niets mee te doen.
En daar denk ik de laatste tijd veel over na. Allereerst over of ik nou gehoor moet geven aan mijn missie, maar het antwoord op die vraag is simpel: ja. Het speelt niet voor niks al zo lang voor mij. Bovendien werd het me van de week, tijdens een coachgesprek dat ik zelf had, hartstikke duidelijk dat ik het als een roeping voel om het zweverige aards te maken, het ongrijpbare meer grijpbaar (of in ieder geval voelbaar) en zelfs: het paranormale normaal.
De vraag is nu hóé ik dat ga doen. Daar gaat nog een hoop denkwerk in zitten. En vooral een hoop ‘voelwerk’, natuurlijk.
Een begin is er in ieder geval: deze blog. En ook dit: lieve mensen, als jullie tips of ideeën hebben voor me, of als jullie iets willen delen, en ook als jullie vragen hebben of meer willen weten: mijn mailbox staat open. Het adres is universe@jackles.com.
Veel liefs. Of zoals je misschien meer verwacht van een (net uit de toverketel gekropen) ‘zweefteef’: namasté. 😉
