Iemand vertelde me ooit dat mensen vooral de gebeurtenissen onthouden die onprettig zijn. Dat zou logisch zijn, omdat het onthouden van slechte gebeurtenissen mensen zou behoeden voor meer drama in de toekomst. Wat ik hier raar aan vond, was dat ik me vooral de leuke dingen herinnerde. Maar wat blijkt? Ik ben helemaal geen uitzondering.
Uit onderzoek blijkt namelijk dat het menselijk geheugen een voorkeur heeft voor geluk. Dat ligt aan twee dingen. Ten eerste blijken mensen over het algemeen gewoon meer leuke herinneringen te hebben dan minder leuke. Maar uit die onderzoeken blijkt ook dat negatieve emoties sneller uit ons geheugen verdwijnen dan positieve. Op die manier zorgt ons geheugen ervoor dat we ons leven over het algemeen in een positief licht blijven zien.
Aan het einde van vorig jaar keek ik terug, zoals je wel vaker doet aan het einde van een jaar. En (steeds verder!) terugkijkend dacht ik op een gegeven moment heel nostalgisch: ach, eind 2019, tóén was alles nog geweldig, tóén was ik nog zorgeloos, tóén zag de wereld er nog supermooi uit…
En om mezelf eens onder te dompelen in die nostalgie en dat heerlijke verleden liep ik naar boven, naar de kamer waar mijn kast met dagboeken staat, en ik pakte het boek waarin ik in december 2019 mijn dagelijkse overpeinzingen en bezigheden optekende. Waarin ik natuurlijk de gebeurtenissen tegenkwam die ik me van tevoren had bedacht, die dingen die superleuk waren en die als eerste naar boven komen als ik denk aan december 2019. Maar vervolgens ook… dingen die op dat moment even niet zo leuk waren. Dingen waar ik me toen zorgen over maakte en dingen die in die dagen tegen zaten.
Om een lang verhaal kort te maken: teruglezend door mijn eigen dagboeknotities kwam ik tot de ontdekking dat december 2019 prachtig was, zoals heel veel dingen in mijn leven, maar ook dat het niet zo geweldig, zorgeloos en supermooi was als ik me even daarvoor, zittend op de bank in de woonkamer, voor de geest had gehaald. In ieder geval niet veel geweldiger, zorgelozer en mooier dan december 2024.
Een maand, een jaar, een leven beweegt in golven. Soms zijn dingen fantastisch, en soms zijn dingen ronduit klote. En alles daartussenin. Wat fijn is, is dat de dingen vaker leuk zijn dan niet, en wat nog fijner is, is dat we dan ook nog eens de geweldige dingen beter terug kunnen halen dan de rest. Het leven is over het algemeen best oké, en hoe we het ons herinneren, maakt het meestal nog meer oké.
Het is prima om het verleden te bezien als een romantische utopie. Maar realiseer je ook dat je geheugen het precies dat maakt: een romantische utopie. Het heden is net zo mooi, behalve dat het nog geen verleden is waar je dan weer een romantische utopie van kunt maken. En je raadt al wat ik wil zeggen… hetzelfde geldt voor de toekomst.
Beter laat dan nooit: een gelukkig en prachtig 2025 gewenst, allemaal.