In de Wetenschapssectie van De Volkskrant trof ik ergens vorige week een artikel aan over dat de maanmissie van de Verenigde Staten en Europa op stoom komt en een ander stuk met de leidende vraag of we ooit in staat zullen zijn te reizen naar parallelle universums. Blijkbaar is dat wat we het liefst willen. Naar de maan. Naar een ander universum, zelfs.
Wij mensen hebben een waanzinnige drang om te ontsnappen aan onze realiteit. Niet voor niks gaan we naar de film, zitten we hele avonden op telefoon, tablet of computer te staren, spelen we aan de lopende band spelletjes en zoeken we op allerlei andere manieren afleiding van onze dagelijkse realiteit. We willen weg. We willen iets anders, iets mooiers, iets ongrijpbaarders, iets wat niet is wat we hebben. We willen rijker zijn, we willen duurder op vakantie, we willen naar de maan of Back tot he Future, als we maar niet moeten zijn wat we echt zijn, nu, op dit moment. Dus sturen we constant vliegtuigen de lucht in en raketten de dampkring uit en doen we allerlei andere milieubelastende natuur- en scheikundige proeven. Er moet toch een mogelijkheid zijn onze realiteit achter ons te laten?
We moeten het samen doen
Het antwoord op die vraag is even simpel als ontnuchterend: nee. Wat we veel te weinig beseffen is dat we het hier en nu moeten doen. Er is geen ontsnapping mogelijk naar een andere dimensie, we kunnen niet terug of vooruit in de tijd. Alles wat wij mensen hebben is de huidige omstandigheden en het huidige moment.
Het enige wat we hebben is deze aarde en elkaar. Punt. En dat betekent dat ziektes en oorlogen niet van iemand anders zijn, maar van ons allemaal. Dat wordt ons overigens allemaal momenteel pijnlijk duidelijk, nu de nasleep van COVID-19 en de oorlog van Rusland in de Oekraïne en de reactie van de rest van de wereld daarop over de hele wereld voedsel- en energietekorten oplevert.
Het moeilijkste en tegelijkertijd het eenvoudigste aan dit alles is dat we het ook samen moeten oplossen. Nee, het is geen kwestie van of we het kunnen: we moeten. En dat is ook logisch. We zijn hier niet voor niks met z’n allen.
Alles is van iedereen
Oorlogen, voedsel, water, energie, het klimaat, onze planeet: we zullen het er met z’n allen samen mee moeten doen. We kunnen wel op zoek gaan naar buitenaards leven, naar mogelijkheden om Mars of andere planeten leefbaar te maken en vervolgens te bevolken of naar een planeet die lijkt op de onze zodat we daarheen kunnen migreren als een zwerm sprinkhanen. Maar de realiteit (Stephen Hawking was deze mening ook toegedaan) is: we zitten hier, op de Aarde, in dit zonnestelsel, en dat is waar we tot ons einde zullen zijn. We gaan hier niet weg. Niet je eigen stad of land of cultuur of continent is je samenleving; deze hele planeet is onze samenleving. Voor altijd (of nou ja, in ieder geval voor zo lang als onze soort hier overleeft).
Onze enige mogelijkheid om hier zo lang mogelijk te blijven is samenkomen, problemen samen aanpakken, samen tot oplossingen komen, samenwerken, samen leven. We kunnen best op zoek gaan naar de krachtigste wapens, de sterkste muren, de hevigste afschrikking voor onze vijanden, maar het enige wat we echt moeten doen is de handen in elkaar slaan en leren in harmonie te leven met alles op deze mooie Aarde. Laat dat nou toevallig ook onze collectieve opdracht zijn.
